14 novembro, 2017

19 de novembro: Domingo 33º do Tempo Ordinario (A)


Evanxeo: Mt 25,14-30

Comentario:

Xesús obséquianos cunha nova parábola, a parábola chamada dos talentos. Con ela fainos a invitación para vivir co gozo de sermos colaboradores de Deus. Deus precisa de nós, conta connosco. Deus precisa de nós, pero tamén a sociedade precisa de nós, tamén a comunidade cristiá precisa de nós. Nós mesmos, cada un, cada unha de nós, precisamos de nós mesmos para construír a nosa persoa en paz e ben, en gozo e liberdade, en responsabilidade, en solidariedade. É un ofrecemento e chamada á responsabilidade persoal e comunitaria: hai cousas que dependen de min, da miña comunidade; se non as facemos, algo importante se perde. Encollémonos, anulámonos e contribuímos a que outros o fagan tamén.

A responsabilidade é proporcional ás calidades que a vida nos foi dando, que na vida fomos construíndo. Pero por pouco que nos fora dando a vida, por pouco que nós mesmos/as foramos construíndo nas nosas vidas, sempre temos unha contribución importante que facer. Recordamos aqueles versos tan sinxelos, pero tan fondos e verdadeiros tamén, de Díaz Castro: Herba pequerrechiña / que con medo sorrís /ó sol que vai nacendo / e morrendo sen ti, / ¿Por qué de ser pequena / te me avergonzas ti? / ¡O Universo sería / máis pequeno sen ti! Non somos donos absolutos do noso; debémonos. Debémonos a Deus, á comunidade, ao pobo, que vén sendo o mesmo. E debémonos porque, á súa vez, todo o noso é froito tamén de moitas gratuidades que ao longo da vida fomos recibindo de uns e de outros e outras, de Deus, de mil maneiras diferentes que se cadra nin somos capaces de imaxinar, pero que estaría ben que imaxinásemos e agradecésemos. Só así pode nacer en nós a vontade humilde e decidida de poñer o noso gran de area na construción do común, do comunitario, do social, en todo, da man de Xesús, da man de Deus.

A tarefa que temos diante na Igrexa e na sociedade é enorme. A sociedade ben vemos como está, como anda. Parece que o capital, o gran capital está facendo estragos na poboación, sobre todo na máis humilde, porque lle interesa máis ganar moito ca ter consideración coas necesidades e dereitos das persoas. Os políticos, algúns deles polo menos, ben vemos como andan, aproveitándose dos seus cargos para facer trampas, para roubar, para facer inxustizas, ignorando as necesidades da xente máis débil. E na Igrexa tamén: o Papa Francisco estanos chamando de mil maneiras a ser unha Igrexa pobre ao servizo de todos, pero especialmente da xente máis pobre; as nosas parroquias, as nosas comunidades andan moi frouxas, moi necesitadas da nosa presenza, dos nosos alentos, do noso traballo humilde e constante, intelixente. Na sociedade e na Igrexa hai labor para todos e todas. Ninguén é inútil. E, se alguén se sente especialmente inútil e pouca cousa, débil, pecador/a, derrotada/o, oxalá na comunidade cristiá atope o seu espazo de acollida, recoñecemento e valoración. En que poderías medrar ti, a túa comunidade, neste camiño de participación e de servizo?

Xesús non nos alerta neste caso sobre a preguiza, senón sobre os medos que obstrúen e matan. Claro que podemos deixarnos envolver pola preguiza e andar en comodidade; a colaboración, a participación, sempre esixe esforzos, renunciar ao meu, aos meus ritmos, ás miñas ocupacións, aos meus intereses, e, nalgúns momentos polo menos, darlle lugar ao dos outros, ao da comunidade. Parécenos que na comodidade, preocupándose só do propio, atopamos máis satisfacción, máis gozo. Xesús dinos que non, que o maior gozo atópase no comunitario, na contribución ao comunitario, na vida comunitaria; cando valora a parábola o traballo do que fixera render os dez ou os cinco talentos, acaba dicindo: “pasa a gozar da festa do teu amo”. Meternos no comunitario é o camiño para gozar da festa de Deus, xa nesta terra, no día a día. Vivimos as cousas así, ou andamos aínda arrastras co comunitario, sendo agarrados/as para o servizo e escasos na gozo que del se deriva?

Pero a parábola insiste moito nos medos para non actuar. “Collín medo”, é a razón última que dá o que recibira un só talento. Os medos frean, paralizan. Podo ter medo aos mesmos pasos que podo ir dando, se me embarco en cousas comunitarias. Podo ter medo a que a xente me vexa coma persoa crente, enganchada nas cousas de Xesús. Podo ter medo a que o alcalde do pobo tome represalias comigo ou coa miña familia e casa, cos meus intereses, se me significo como contrario ás súas ideas e prácticas. Podo ter medo a que as cousas que pretendemos non saian ben, e sentirnos fracasados. Podo ter medo a perder do meu. Os poderosos, tamén os políticos ás veces, métennos o medo no corpo para que non fagamos nada, para que sigamos aturando as inxustizas: que pasará se lles facemos caso a tales persoas, a tales ideas, a tales propostas. Os medos frean e matan.

A celebración eucarística é un espazo para o agradecemento polo servizo que co apoio de Deus facemos, e tamén un lugar onde alimentarnos para vencer os medos e preguizas e facernos máis comunitarios en todo.

Preces:

TÓMAME AO TEU SERVIZO, MEU DEUS
  • Tómame ao teu servizo, ao servizo da túa causa, ao servizo de quen precisa de min para ser algo máis feliz. Por iso oramos.
  • Que saibamos valorar a quen a través da política loita honradamente por facer unha sociedade máis xusta, un mundo máis solidario. Por iso oramos.
  • Comprendendo e apoiando a quen, cansos/as das incoherencias dos políticos, se esforzan por romper o sistema político, para facelo máis aberto ás necesidades reais da xente. Por iso oramos.
  • Que non agachemos as nosas calidades, e nos sintamos orgullosos/as de dar do noso, de darnos de todo, para que se resolvan problemas concretos na casa, na parroquia, no pobo. Por iso oramos.
  • Que saibamos ser humildes colaboradores/as túas, meu Deus, que sabes converter os baleiros en plenitudes, o esforzo en graza, as horas inquedas e amargas en tempos de sementeira esperanzada. Por iso oramos.

Pregaria:

Son un medroso, unha medrosa, meu Deus,
ben o sabes.

Vexo que cómpre facer cousas,
que eu podo animalas, empuxalas, acompañalas,
pero teño medo.

Razoo a miña pasividade de mil maneiras,
pero no fondo o que teño é medo,
sinxelamente medo.

Quen o diría, verdade?
Tanta imaxe e aparencia como gasto,
pero, no fondo, medo, medo e medo.

Deus, meu Deus, ...

... ... ...

Medo, a que? –disme.

A mesturarte coa debilidade, cos débiles?
A que se poña en interdito a túa ecuanimidade?
A que te chamen –como lle pasou ao meu fillo Xesús—
tolo, comellón, bebedor,
amigo de putas e de ladróns?
A perder a serea abundancia da túa vida aburguesada?
A asumir tarefas que logo che comerán as horas,
as ansias, o sono, se cadra?
A mancharte, a perderte, a non contar, a desaparecer?
A que as túas forzas non dean para tanto?

A que tes medo?
Pénsao.

Colle os teus medos
e póusaos humildemente, confiadamente
nas mans do teu Deus, nas miñas mans,
nas mans dos teus compañeiros e compañeiras.

Ponlles nome,
íspeos,
íspete a ti mesmo, espíndoos a eles.

Non te temas como es, verdadeiramente.
Sé limpo, auténtico, humilde.
Non pasa nada!

E logo fai cada día
aquilo que sabes e podes facer,
humildemente, confiadamente,
sabéndote prescindible,
pero necesario.

Contribúe co teu granciño de area
a esta tarefa marabillosa que traemos entre mans
de facerte fillo, filla,
de facerte irmán, irmá.


Signo:
  • Tres moedas ou billetes de diferente valor.
  • A palabra “medos” con letras ben grandes.
  • A palabra “preguiza” con letras ben grandes tamén.
  • Imaxes de servizos comunitarios en calquera forma ou circunstancia.



Ningún comentario:

Publicar un comentario

Reservámonos o dereito de determinar que comentarios non deben ser publicados co obxectivo de manter un diálogo respetuoso, enriquecedor e fluido.