27 xuño, 2017

2 de xullo: Domingo 13º do Tempo Ordinario (A)


Evanxeo: Mt 10, 37-42

Comentario:

Recordemos que estas palabras de Xesús forman parte dunha serie de instrucións, que segundo o evanxelista Mateu, Xesús lles dá aos seus seguidores e seguidoras cando os manda a ser no mundo testemuñas do vivido e aprendido con el, ao seu lado. Cousa que lles causaba penalidades, persecucións e mesmo a morte. Ser cristián naqueles tempos non era un xogo, era un risco moi duro, nada doado de afrontar. Xesús, o evanxelista Mateu, quería darlles razóns, convencementos cos que poder vivir con éxito esas situacións extremas.

23 xuño, 2017

25 de xuño: Domingo 12º do Tempo Ordinario (A)


Evanxeo: Mt 10, 26-33

Comentario:

Xesús, o evanxelista Mateu, fálalle neste Evanxeo a unhas comunidades cristiás que están tendo dificultades serias por pretender vivir neste mundo co estilo de vida de Xesús, coa súa fe inquebrantable en Deus, coa súa aposta decidida pola honradez en toda hora, coa súa firme disposición de se situar sempre do lado da xente máis pequena e humillada. Estas palabras tamén se nos dirixen a nós hoxe, porque nós formamos unha comunidade cristiá que, en principio, temos que afrontar as dificultades de vivir coma cristiáns no medio de moita outra xente á que non lle importa nada ser cristiá. Pero podiamos empezar preguntándonos isto: estamos tendo algún tipo de dificultade, de conflito no medio do mundo no que vivimos, por sermos persoas cristiás e actuar coma tales? Ou é que estamos tan adaptados en todo aos criterios deste mundo, que non desentoamos en nada, que non cuestionamos nada, que non entramos en conflito con nada, con ninguén, que por nada sufrimos ningún tipo de desprezo ou persecución? Como somos nós, como é a nosa comunidade cristiá? Sufrimos algún tipo de persecución por causa do Evanxeo de Xesús? Como nos manexamos con eses conflitos?

16 xuño, 2017

18 de xuño: Solemnidade do Corpo e do Sangue de Cristo


Evanxeo: Xn 20, 19-23

Comentario:

Coa festa do Corpo de Cristo pasou algo semellante ao que pasou coa festa da Santísima Trindade: empezouse a celebrar moi tarde, no século XIII, nun ambiente de debate sobre a forma de presenza do corpo e do sangue de Cristo na Eucaristía. A visión dunha relixiosa, santa Xiana de Cornillón, no século XIII, e o milagre de Borsena, Orvieto, preto de Roma (un crego que dubidada da presenza do corpo de Cristo na Eucaristía, cando vai partir a Hostia para a comuñón, ve saír sangue da Hostia –algo semellante ao que se conta do milagre do Cebreiro), foron o primeiro paso para unha institucionalización da festa que se estendeu a toda a Igrexa no 1317. A partir de aí empezouse a xeneralizar o da Exposición do Santísimo, a Bendición do Santísimo, tocar a campaíña no momento do “alzar”, as Procesións co Santísimo. Ata eses tempos, a Eucaristía era a Eucaristía, simplemente, a memoria da vida, morte e resurrección de Xesús que se celebraba en cada Misa. En todo caso, o Xoves Santo sería xa a festa especial da Eucaristía, que deu pé á súa celebración continuada.

08 xuño, 2017

11 de xuño: Santísima Trindade (A)


Evanxeo: Xn 3, 16-18


Comentario:

A festa da Santísima Trindade non se estendeu por toda a Igrexa ata o ano 1334, co Papa Xoán XXII. Toda a liturxia cristiá é unha liturxia trinitaria, feita e celebrada no nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo. Posta ao final do tempo da Pascua, a celebración da Trindade fai coma de remate, de colofón, de resumo, de todo o vivido e celebrado durante o Advento, o Nadal, a Coresma, a Pascua, pois todo está á sombra do amor de Deus Pai, todo para nós está provocativamente realizado na persoa de Xesús, e todo é posible pola forza do Espírito que nos acompaña nas nosas celebracións e nos acontecementos todos da nosa vida.

01 xuño, 2017

4 de xuño: Domingo de Pentecoste (A)


Evanxeo: Xn 7, 37-39

Comentario:

Diciamos o domingo pasado que coa Ascensión do Señor quedaba aberto o tempo da adultez, da responsabilidade cristiá, persoal e comunitaria. No domingo de hoxe insistimos un pouco máis neste aspecto da nosa condición cristián. Hoxe é o domingo de Pentecostes. Pentecostes é unha palabra que vén do grego e quere dicir cincuenta. Chamámoslle así a este domingo, porque aos 50 días da Pascua, segundo o evanxelista Lucas, foi cando os seguidores e seguidoras de Xesús recibiron del o Espírito Santo. Lucas no relato do libro dos Feitos dos Apóstolos representa aos discípulos reunidos nun local, e fálanos de ruídos, de vento, de linguas de lume que baixan sobre as súas cabezas, para concluír que así quedaron cheos do Espírito Santo. Ben vemos que é unha maneira de falar moi imaxinativa. O certo é que aqueles seguidores e seguidoras de Xesús, despois de pasar pola amargura da morte inxusta de Xesús, se viron alentados/as pola súa memoria, polo seu Espírito, dun xeito inexplicable, que lles causaba admiración a eles mesmos e a cantas persoas batían con eles. E a isto estamos todos, todas, chamados tamén no día de hoxe.