28 outubro, 2016

2 de novembro: Conmemoración das persoas defuntas


Evanxeo: Mt 11, 25-30

(Nota: O Leccionario ofrece para ese día variadas lecturas do antigo e do Novo Testamento para que poidamos elixir. Ao estarmos no Ciclo A, no que seguimos o evanxelista Mateu, escollemos de entre os propostos un relato deste evanxelista)

Comentario:

Morrer non é bonito, sobre todo cando a morte se presenta máis por sorpresa e leva consigo a persoas novas, ou despois de enfermidades duras, dolorosas, ou cando a morte é causada por algún accidente ou acto violento de calquera clase que sexa. Por moito que vaiamos aceptando a morte coma algo irremediable e normal, sempre nos, queda un aquel de protesta e rebeldía ante o final dos nosos días. A fe cristiá pódenos axudar a reconciliarnos coa morte e a vela mesmo coma unha irmá. Aínda que é posible que a xente máis maior sobre todo contestedes dicindo que non, que a relixión, que a fe cristiá aínda afondou máis na fealdade da morte, falándonos de xuízos, de condenas e de terribles castigos eternos. Xesús quere axudarnos a vivir a morte, igual que quere axudarnos a vivir a vida, para que sempre andemos en paz e en esperanza.

Nichos repletos de flores (Paz Pintor)
O evanxeo de hoxe pode axudarnos a vivir toda a nosa vida, e a morte tamén, como parte que é dela, con paz, con alivio, con acougo. A morte normalmente é o momento de maior aflición dunha persoa, é o momento tamén de maior cansazo: o corpo achícase, os ánimos tamén, e un está, como adoitamos dicir, nas últimas. E daquela Xesús ten para nós unha revelación que contarnos, algo que só el coñece a fondo, porque só el o viviu a fondo tamén. E a revelación, o segredo que quere transmitirnos é este: mirade, en Deus tedes un Pai, tedes unha Nai, tedes alguén que tolea pola vosa felicidade, pola vosa paz, polo voso acougo, pola vosa reconciliación. O que vos espera, o que vos acompaña, cando vivides e cando morredes é a ollada amante, misericordiosa dun Pai ou dunha Nai, na liña do que mostraba aquel pai da parábola do Pai bo e o fillo estragador, que monta unha festa cando o fillo volve á casa, e iso que o facía despois de ter malgastado a vida e deshonrado o Pai. A morte é como a volta definitiva á casa do Pai/Nai, que para sempre será tamén a nosa casa. O agarimo que un pai ou un nai sente polo seu fillo quédase moi lonxe do que Deus sente por todos e cada un de nós, como para pensar que na hora crucial das nosas vidas, cando morremos, nos vai deixar abandonados/as. “Aínda que un pai ou unha nai abandonase o seu fillo, eu non vos abandonarei”, di o salmista entrando no corazón de Deus e prestándolle a voz e as palabras.

A morte é a hora do máximo cansazo, da máxima fraxilidade, pero Xesús invítanos a achegarnos a el, para recibir alivio, para recibir descanso. Quen nos agarda na hora da nosa morte é alguén que sabe dos nosos cansazos e angustias, pois por elas tamén pasou: Xesús; quen nos agarda é aquel que sempre quixo vincular a súa vida coa nosa, aparellarse connosco no xugo da irmandade máis fonda e radical, para nos facer máis livián o camiño da vida, e ¿vainos deixar agora orfos/as, vaise desentender de nós, renegar de nós na hora última, el que por nós naceu, viviu, loitou, amou ata o extremo grande da morte e da morte en cruz de vergonza e de ignominia? Xesús consólanos e aléntanos igual na vida que na morte: o meu xugo é de bo levar e a miña carga é lixeira. Quen non vai querer xunguirse a Xesús, deixar que nos bote a man por riba, para na súa compaña vivir e na súa compaña morrer, con dor se cadra, pero sempre confortados/as e esperanzados/as?

É así como a morte se converte para nós na "irmá morte", segundo dicía San Francisco. É así como a morte se pode converter para nós nunha man amiga, segundo escribía o noso gran poeta Díaz Castro en Nimbos falando dos homes e mulleres de fe cristiá: "E, cando apalparon a Morte, / viron que era unha mau moi donda que mataba / unha lus e acendía outra lus, e, moi ledos, / chegáronse, amodiño, á soleira do Reino, / mesmo que o paporroibo nos días de gran neve / se acurrucha cantando nas portas dos labregos". A morte, logo, coma unha man donda, amiga, que mata unha luz, pero que acende outra; unha man donda, amiga, que nos achega ata as portas, a soleira mesma da casa do Pai, onde se vive a reconciliación e a fraternidade total, sen ningún recanto de exclusión; e nós todos, todas, coma o paporroibo que en días de grande invernía e de friaxe se acurruncha cantando, á espera de que o grande labrego, o grande coidador do mundo e de cada unha das criaturas que nel existimos, nos abra as portas e nos dea casa cuberta e leito, acougo e remedio eterno; e iso por moito que nas mans levemos a maior das nosas pobrezas e desamparos, feitos de buscas e de fracasos, de méritos e de pecados.

Así nos invita Xesús a vivir a nosa morte, cando ela chegue. Así nos invita tamén a recordar a morte dos nosos seres queridos que neste día conmemoramos. Moitas cousas boas deixaron feitas mentres andaron por este mundo, e este días dos nosos maiores defuntos é un día apropiado para llelo agradecer moi especialmente. E seguro que tamén nos deixaron a súa parte de mal e de pecado, do que somos igualmente herdeiros/as, para, neste caso, loitar para que esas sementes de mal non prendan nos nosos corazóns, nos nosos pobos e parroquias, e non escurezan a existencia de ninguén. Acoller o seu ben para que quede en nós e agradecelo e acoller o seu mal para arredalo de nós son dúas maneiras de facer memoria cristiá daquelas persoas que a nós estiveron especialmente vinculadas na vida por calquera razón.

Na Eucaristía celebramos a vida e a morte redentora de quen nos ensinou a vivir e a morrer baixo o amparo de Deus, na paz de Deus, coa forza de Deus.

Preces:

ACHEGÁDEVOS A MIN,
QUE EU VOS ALIVIAREI
  1. Achegámosche, Xesús, as vidas dos nosos familiares, amigos, veciños, defuntos. Que todos eles, que todas elas, atopen en ti perdón e consolo, paz e festa eterna. Oremos.
  2. Achegámosche, Xesús, as vidas e as mortes das persoas que no mundo son vítimas de enfermidades que hoxe se poderían curar facilmente, e non o son por falla de políticas solidarias de quen vivimos mellor. Oremos.
  3. Achegámosche, Xesús, as vidas e as mortes de tantas persoas que sofren violencia, por seren nenos ou nenas, por seren pobres, por seren mulleres, por seren negras, por seren de tal ou cal raza ou relixión. Que nos conmovan a nós como a ti te conmoven. Oremos.
  4. Achegámosche, Xesús, as vidas e as mortes das persoas cristiás que, por selo e querer vivir coma tales, están sendo martirizadas en bastantes partes do mundo. Para que isto acabe, para que a súa valentía nos contaxie e nos axude a vivir a fondo ao estilo de Xesús. Oremos.
  5. Achegámosche, Xesús, as nosa mesma vida e a nosa mesma morte, cando a morte nos chegue, para que o vivamos todo co mesmo Espírito de Xesús, con paz, con esixencia, con fidelidade, con confianza. Oremos.


Pregaria:

Por que temerlle a morte, Señor,
se é o portón da vida?
Por que negarlle a man,
se é man irmá, amiga?

Subsahariano morto as beiras da fronteira / Migreurop
Por que renegar dela, Señor,
pois nela nos convidas
a bicos curadores
e apertas infinitas?

Morrer non é un pracer, Señor,
acábase a partida,
e quen no xogo perde
vese de mal ferida.

A morte baixo as augas, Señor,
desa pobre xentiña
que foxe da miseria
na África querida!

A morte das mulleres, Señor,
que atopan inimiga
a man que se lle dera
por man de compañía!

A morte encadeada, Señor,
á droga posesiva,
que roe, fende, arrasa:
baleiros que aniquilan!

A morte, en fin, a morte, Señor,
de tebras revestida
por máis que ela é
a que abre as amencidas.

E se a morte perdese, Señor,
a súa amarga finta
para ser só o que é:
a hora da acollida!

A hora da verdade, Señor,
do noso ser que brilla
á luz da túa luz
en cósmica familia.

A hora da ilusión, Señor,
das dores redimidas,
contigo feitos/as un
na paz nunca perdida.

Signo:
  • Imaxes de subsaharianos mortos no intento de entrar en Europa.
  • Imaxe dalgún cemiterio noso, coas tumbas con flores.
  • Imaxe dun paxariño acurrunchado para ilustrar o poema de Díaz Castro.
  • Unha imaxe luminosa sobre o mundo.


Ningún comentario:

Publicar un comentario

Reservámonos o dereito de determinar que comentarios non deben ser publicados co obxectivo de manter un diálogo respetuoso, enriquecedor e fluido.