27 decembro, 2016

1 de xaneiro: solemnidade de Santa María


Evanxeo: Lc 2, 16-21

Comentario:

Na celebración de hoxe, 1 de xaneiro, xúntanse varias cousas moi importantes: hoxe empeza un ano novo, o 2014, cousa que sempre nos conmove dunha maneira algo especial; hoxe é a Xornada Mundial da Paz, entendida non só coma vivencia persoal sinxela e fonda, senón tamén como ausencia de conflitos armados, nos que con tanta frecuencia morre moita xente e da máis débil e inocente da sociedade. E, a maiores, a liturxia segue axudándonos a entrar na fondura do misterio de vida que celebramos no Nadal, e para iso proponnos que reparemos especialmente en María de Nazaré, mamá de Xesús, da que tantas cousas sinxelas e auténticas podemos agradecer, celebrar e aprender.

23 decembro, 2016

Cousas do Nadal (II)

CREO EN TI, NENO DE BELÉN


Creo en ti, Xesús,
neno de Belén,
nacido de Xosé e de María,
como un de tantos,
traído e levado
desde o primeiro momento
polo Espírito de Deus,
e por iso mesmo,
fillo benquerido de Deus:
marea viva de solidariedade universal.

Creo en ti, Xesús,
neno de Belén,
que intentas xurdir
desde as miñas entrañas,
desde as entrañas por igual
de todos os homes e mulleres do mundo,
na medida cativa das nosas permisividades,
na medida sen medida dos teus desexos:
nenos no neno,
deuses en Deus
nun camiño de unidade
áspero e gozoso a un tempo.

Cousas do Nadal (I)

UN NENO NACEU NA ALDEA


Naceu un neno na aldea,
ai, que contento!,
é unha festa ver nacer
nenas e nenos.


Belén de Begonte
É labrega a súa nai,
dinlle María,
fiel a Deus e fiel á xente,
día tras día.

Labrego é o seu pai,
dinlle Xosé,
honrado cal non hai outro,
home de fe.

E cando naceu o neno,
naceu a luz,
naceu a paz, a alegría,
naceu Xesús.

Pois tal nome lle puxeran
os seus papás,
contaxiando cos seus soños
a aquel rapaz.

do 17 de decembro de 2016 ao 18 de febreiro de 2017


Lecturas:

  • TORRES QUEIRUGA, A., Recuperar a creación. Por unha relixión humanizadora. SEPT, 1996,
-- Deus crea por amor (Cap. II, páxs. 69-91)
-- Moral e teonomía (Cap. IV, páxs. 163-200)
  • LOUIS EVELY, Tú me haces ser. Sal Terrae.1990.

22 decembro, 2016

Segundo encontro do curso 2016 / 2017



O NOSO NADAL VIVENTE

Estamos de parto, como diciamos á mañá. Imos construír o noso Nadal vivente. Cada quen asome o papel que queira asumir nesta construción.

a) Retomamos a canción que nos acompañou pola mañá:

E RORRO, RORRO, MEU NENO
E RORRO, RORRO, MEU AMOR!

b) Imos lendo estas palabras do Papa Francisco para o Nadal:

Segundo encontro do curso 2016 / 2017


De parto no Nadal: na fraxilidade do humano, resplandece o humilde poderío de Deus. Somos parte da fraxilidade, estamos convocados ao noso particular alumbramento, persoal, colectivo. Como María, tamén nós ante Deus, ante os anxos de Deus.




Que criatura nova podería nacer de cada un, cada unha de nós?




25 de decembro: O Nadal, o nacemento do Señor


Evanxeos: 
Misa da noite: Lc 2, 1-14 / Misa do amencer: Lc 2, 15-20 / Misa do día: Xn 1, 1-18.

Comentario:

Celebramos o día do Nadal con tres celebracións específicas: unha á media noite, o que se chama vulgarmente “Misa do galo”; outra ao amencer e outra xa polo día, a unha hora máis ou menos avanzada. Este feito estanos indicando a grandeza do acontecemento que celebramos (Deus metido, revolto, introducido dentro do ser humano, do mundo, do cosmos, en Xesús de Nazaré, e en todos e todas nós, facendo unha unidade total, que nos recrea), e, en consecuencia, estanos indicando tamén como debemos darnos tempo para acoller, sopesar, valorar, agradecer, compartir, celebrar ese acontecemento. Comentamos os dous textos do evanxeo de Lucas, e deixamos o comentario ao evanxeo de Xoán para o domingo 2º despois de Nadal, día no que tamén se le ese evanxeo.

14 decembro, 2016

18 de decembro: Domingo 4º de Advento (A)


Evanxeo: Mt 1,18-24

Comentario:

Pasou hai poucos días. Estabamos facendo oración ao remate dun encontro do Movemento Rural Cristián de Galicia. Leramos o mesmo evanxeo deste domingo. De repente dúas persoas, labregas ambas, sinxelas ambas, unha tras doutra, dixeron con sentimento e firmeza que elas non crían que as cousas fosen así, que Xesús nacese desa maneira. Unha destas persoas incluso chegou a dicir: se Deus baixou para facer cousas coma esa do nacemento de Xesús, por qué no baixa tamén para frear moitas maldades e calamidades que hai polo mundo? Segundo fai un milagre, por qué non fai o outro? Aínda que non se diga ás claras, por medo, por vergonza, por non protestarlle ao cura, ou porque, ao fin e ao cabo, é algo que nos pode traer sen coidado na vida, hai moita, moita xente cristiá, católica, que ten este mesmo pensamento, e, canto ten ocasión ao xeito, dío.

06 decembro, 2016

11 de decembro: Domingo 3º de Advento (A)


Evanxeo: Mt 11,2-11

Comentario:

O Advento leva consigo unha ollada estendida cara a un futuro mellor, da man de Deus, da man de cantas persoas queiran colaborar con el na construción das persoas, das familias, dos pobos, das comunidades cristiás, do mundo. Non é posible vivir ben este tempo do Advento, se non é desde unha actitude de busca, de pregunta, de implicación, de meterse no allo das cousas, da vida. Non é posible vivir ben o Advento, se non é desde unha postura viva, inqueda. Por iso mesmo, é ben importante o que nos transmite Xoán Bautista, ese gran referente do Advento: estando na cadea, non se sente encadeado no seu vivir, segue estando inquedo, séguese facendo preguntas, segue soñando na “hora de Deus” (que é tamén a hora da xente, a hora do pobo), segue dándolle voltas a qué haberá que facer, a quén haberá que adherirse, con quén haberá que facer grupo, para que a bendición de Deus chegue ao pobo. Non estaría nada mal que nas nosas comunidades cristiás recuperásemos esta actitude do mestre Xoán. Estar vivos, vivas, para realizar a hora de Deus sobre nós, sobre o noso momento histórico.

04 decembro, 2016

8 de decembro: Solemnidade da Inmaculada Concepción


Evanxeo: Lc 1,26-38

Comentario:

Hai xente que pensa que esta Solemnidade da Inmaculada Concepción ten que ver coa concepción de Xesús, por iso de que se le neste día o Evanxeo que a conta; pero non, a Solemnidade da Inmaculada Concepción ten que ver coa concepción da Virxe María, aínda que ningún evanxeo nos diga nada dela. O dogma da Inmaculada Concepción, declarado tal polo papa Pío IX no ano 1854, vén afirmar que desde o primeiro momento da súa concepción a Virxe María estivo limpa de todo culpa, sen mácula, inmaculada, “polos méritos de Xesucristo, o seu fillo, redentor do xénero humano”. O misterio da presenza e da acción de Deus entre a xente toda, en María tamén, desborda as nosas capacidades de comprensión e, posiblemente, todo canto afirmemos, se quede moi lonxe da simplicidade e da fondura do actuar de Deus. Máis ca intentar analizar, descifrar, deberamos adorar, agradecer e deixarnos coller e levar pola forza do misterio sagrado de moitas cousas da vida, e das persoas que a vivimos.

01 decembro, 2016

4 de decembro: Domingo 2º de Advento (A)


Evanxeo: Mt 3,1-12

Comentario:

O evanxeo deste domingo e máis o do domingo seguinte están centrados na persoa e na obra de Xoán Bautista. Xoán Bautista foi un personaxe moi querido e venerado polas primeiras comunidades cristiás; liderou un movemento relixioso, do que, sendo adulto, Xesús formou parte, aínda que despois de distanciou del. A figura e as actividades de Xoán Bautista pódennos axudar a poñernos na actitude correcta para prepararnos a acoller ao Xesús, do que axiña celebraremos o seu nacemento, e a acoller tamén ao Xesús que a diario, de mil maneiras, se quere facer presente no medio de nós.

24 novembro, 2016

Primeiro encontro do curso 2016 / 2017


Ao comezo do curso, introducímonos en tres imaxes (sol, vento, abrazo) que poden facilitar a nosa experiencia de Deus. Deus quere ser coñecido desde o corazón, desde a vida, non só desde a cabeza.

Ponte ao sol de Deus.
Deixa que te quente,
que te avive,
que te queime.

Os seus raios
chegan a ti de mil maneiras,
por mil camiños diferentes,
insospeitados,
gratuítos,
sempre envoltos no silencio.

Non teñas medo,
non uses protectores solares,
non busques sombras,
non uses cremas.

Déixate quentar,
déixate ferir por Deus.
Que che arda a pel,
o corazón,
as entrañas,
ata que Deus sexa
lume vivo en ti.

Ponte ao sol de Deus,
placidamente.
Exponte a Deus
humildemente,
valentemente.

“Lumen vin traer á terra, e que máis quería eu que estivese a arder” (Lc 12, 49).

CANTIGA:

DÉIXATE FERIR,
DÉIXATE ARRASTRAR,
DÉIXATE QUERER POR DEUS.


Ponte,
exponte ao vento de Deus,
non te gardes,
déixate levar,
déixate arrastrar
ata onde el queira.

Non marques ti o camiño,
nin temperes a intensidade;
déixao facer a el
aínda que vaias
cara a onde non queiras.

Fíate.
Entrégate.
Abandónate.
Pérdete.

Faite coma folliña liviá
que o vento sobe e baixa
caprichosamente,
aloucadamente.

Móvete,
brinca e baila
ao son de Deus,
ao son da irmandade.

“O vento sopra onde quere e ti séntelo zoar, pero non sabes de onde vén nin  para onde vai. Así pasa con quen naceu do Espírito (Xn 3,8).


CANTIGA:

DÉIXATE FERIR,
DÉIXATE ARRASTRAR,
DÉIXATE QUERER POR DEUS.


Achégate a Deus,
acubíllate nos seus brazos,
aconchégate
debaixo das súas ás.

Sinte o seu alento
acariñando o teu rostro,
as súas mans
entrelazándose coas túas,
o seu corazón
facendo espazo para o teu.

Estás seguro/a,
en boas mans,
sempre,
sexan cales sexan
os aires da túa vida

Confíate.
Acouga tranquila.
Non fagas nada,
non penses nada,
non sintas nada,
non planees nada.

Cala e acouga.
Déixate estar
en Deus,
ata que el queira,
como el queira.

Non teñas medo
á quietude de Deus.
Nada hai máis revolucionario
ca Deus.
Déixao ser en ti.
Déixate ser ti nel.

“Cantas veces quixen aconchegar os teus fillos como a galiña aconchega os seus pitiños baixo as súas ás, e non quixeches!” (Mt 23,37)

CANTIGA:

DÉIXATE FERIR,
DÉIXATE ARRASTRAR,
DÉIXATE QUERER POR DEUS.


PRECES

NOSO PAI/NAI EN QUEN SOMOS E VIVIMOS



27 de novembro: Domingo 1º de Advento (A)


Evanxeo: Mt 24, 37-44

Comentario:

Empezamos un novo ano litúrxico. Empezámolo co Advento, estas catro semanas que preceden e preparan a festa do Nadal. Na ordenación da liturxia pasamos do ciclo C ao ciclo A. Sabemos que na liturxia católica actual hai 3 ciclos anuais, que se distinguen basicamente polas lecturas bíblicas que se fan nas celebracións do domingo. A cada ciclo, A, B, C, correspóndelle un evanxeo: Mateu, Marcos e Lucas respectivamente. O evanxeo de Xoán vaise metendo nalgúns tempos litúrxicos especiais ou completando a algún evanxeo máis curto, como é o de Marcos. Así que o evanxelista que basicamente nos vai acompañar durante este ciclo A vai ser Mateu, un evanxelista que pretendía axudar a construír a orixinalidade da comunidade cristiá, da Igrexa, no medio dun mundo moi complexo, sabéndose herdeiro dunha rica tradición relixiosa xudía, pero sabéndose tamén portador da novidade de Xesús na comprensión e na práctica da vida crente. Seguro que nos virá moi ben tamén a nós deixarnos acompañar e vigorizar por este evanxelista e polo Xesús que nos transmite.

16 novembro, 2016

20 de novembro: Domingo 34º do tempo ordinario (C). Solemnidade de Xesús Cristo Rei.


Evanxeo: Lc 23, 35-43

Comentario:

É o último domingo do tempo ordinario na liturxia. Pechamos o ano litúrxico actual coa solemnidade de Xesús Cristo Rei. Esta festa instituíuna o Papa Pío XI no ano 1925 para conmemorar o 16 centenario do concilio de Nicea, no que Cristo foi considerado consubstancial ao Pai; desde ese momento dise no Credo que recitamos tantas veces “o seu reinado non terá fin”.

09 novembro, 2016

13 de novembro: Domingo 33º do tempo ordinario (C)


Evanxeo: Lc 21, 5-19

Comentario:

En parte polo menos, no momento presente do mundo, é posible que moitos, moitas de nós teñamos sensacións parecidas ás descritas polo evanxelista Lucas. As enormes multitudes que sen culpa ningunha sofren as consecuencias da crise que padecemos maniféstanse de moitas maneiras polas nosas rúas, protestando por tanto mal como teñen que sufrir. As enfermidades abúrannos; o cancro asedia as nosas portas, logo non se ve unha familia que non estea ferida por esta praga, que frecuentemente vinculamos cun estilo de vida aloucado, cunha vulneración da integridade da natureza nos alimentos, no ar, no medio ambiente. Na mesma Igrexa hai turbación, a pesar do amencer de esperanza que agromou co Papa Francisco. Para algúns os matrimonios gays é algo terrible, algo do demo. Para moitos/as éo o aborto. Para outros moitos/as éo o apego persistente da Igrexa ao poder. Os donos das fianzas gobernan e estragan o mundo ao seu antollo, impoñéndolles os seus intereses aos gobernos, que deixan de ser gobernos democráticos. Guerras por aquí, fames por alí, refuxiados por un lado, inmigrantes polo outro: bágoas, sufrimento, morte. Que facer no medio de todo isto? Onde anda Deus? Para cando a súa presenza, a súa intervención, a súa liberación? Pero é que esperamos algo sequera de Deus? É que se espera algo das persoas crentes que frecuentan as igrexas? Onde estamos, onde nos situamos, que papel xogamos no medio deste rebumbio?

02 novembro, 2016

6 de novembro: Domingo 32º do tempo ordinario (C)


Evanxeo: Lc 20, 27-38

Comentario:

Houbo tempos nos que a morte, o máis alá, a posible salvación ou condena eterna, eran o centro da actividade evanxelizadora das comunidades cristiás, e era tamén, polo tanto, o centro da ansia espiritual de quen se esforzaba por ser unha boa persoa cristiá. En moito casos, incluso, se promovía o medo á posible condenación cos conseguintes suplicios eternos, coma unha maneira de activar a fidelidade a Deus, á Igrexa, á rectitude moral. Hoxe maioritariamente estamos noutro mundo. Ante a morte procuramos disimular, pasar en silencio, disimulala tamén, case como se non existise, silenciala; e ante o máis alá, abunda a incredulidade, incluso entre moitísimas persoas que nos dicimos crentes cristiás e que cumprimos máis ou menos fielmente. Se os saduceos do tempo de Xesús tiñan os seus argumentos, que pretendían levar a fe na resurrección case ata o ridículo, nos tempos de hoxe os argumentos adoitan ser moi simples e aparentemente convincentes: nunca ninguén de aló volveu, o corpo á terra e acabouse todo, é o negocio dos curas, etc. En todo caso, levados pola indiferencia e o desinterese ou por unha fe algo renovada, que nos fala dun Deus que nunca, nunca renega dos seus fillos e fillas, ollamos cara a outra vida, con certa indiferenza e frialdade, sen paixón, sen ver aí ningún motivo que nos encante, que nos console, que nos alente. Aféctanos a morte máis, moito máis, pola vida que deixamos, ca non pola vida prometida que nos agarda.

28 outubro, 2016

2 de novembro: Conmemoración das persoas defuntas


Evanxeo: Mt 11, 25-30

(Nota: O Leccionario ofrece para ese día variadas lecturas do antigo e do Novo Testamento para que poidamos elixir. Ao estarmos no Ciclo A, no que seguimos o evanxelista Mateu, escollemos de entre os propostos un relato deste evanxelista)

Comentario:

Morrer non é bonito, sobre todo cando a morte se presenta máis por sorpresa e leva consigo a persoas novas, ou despois de enfermidades duras, dolorosas, ou cando a morte é causada por algún accidente ou acto violento de calquera clase que sexa. Por moito que vaiamos aceptando a morte coma algo irremediable e normal, sempre nos, queda un aquel de protesta e rebeldía ante o final dos nosos días. A fe cristiá pódenos axudar a reconciliarnos coa morte e a vela mesmo coma unha irmá. Aínda que é posible que a xente máis maior sobre todo contestedes dicindo que non, que a relixión, que a fe cristiá aínda afondou máis na fealdade da morte, falándonos de xuízos, de condenas e de terribles castigos eternos. Xesús quere axudarnos a vivir a morte, igual que quere axudarnos a vivir a vida, para que sempre andemos en paz e en esperanza.

1 de novembro: Festa de todos os santos e santas


Evanxeo: Mt 5, 1-12a

Comentario:

Nos ss. IV-V empezouse a facer memoria dos santos e santas na pregaria eucarística. Lembrábase sobre todo as persoas mártires, as que foran matadas por ser cristiás e vivir coma tales. Despois foise facendo memoria tamén doutros santos e santas. No s. IX empezou a celebrarse en Roma a festa de todos os santos e santas o día 1 de novembro e desde Roma espallouse polo mundo enteiro ata o día de hoxe.

26 outubro, 2016

30 de outubro: Domingo 31º do tempo ordinario (C)


Evanxeo: Lc 19, 1-10

Comentario:

Tamén este é un relato exclusivo do evanxelista Lucas, tan gustoso el de transmitir o convencemento de que a ninguén, por moi pecador ou pecadora que sexa, se lle pecha o corazón de Deus, por moito que Lucas anuncia moi abertamente o que chamaríamos hoxe a “preferente opción pola xente pobre” na práctica de Xesús. Ser pecador, pecadora, fai a unha persoa tamén moi pobre, e, polo tanto, moi digna de ser buscada por quen viña a “buscar e salvar o que estaba perdido.”

20 outubro, 2016

23 de outubro: Domingo 30º do tempo ordinario (C)


Evanxeo: Lc 18,9-14

Comentario:

Unha vez máis atopámonos ante unha parábola exclusiva do evanxelista Lucas. Chama a atención a sinxeleza e fondura revolucionaria destas breves narracións que Xesús construía, para transmitir a orixinalidade da súa práctica relixiosa, da súa forma de se situar ante Deus e, en consecuencia, tamén ante a comunidade. O cadro que debuxa é ben sinxelo, calquera home ou muller normal do seu tempo o podería entender. Calquera home ou muller normal, calquera comunidade cristiá do noso tempo o pode entender tamén.

12 outubro, 2016

16 de outubro: Domingo 29º do tempo ordinario (C)


Evanxeo: Lc 18, 1-8

Comentario:

Estamos ante un relato exclusivo de Lucas, do que xa coñecemos a atención especial que lle prestaba á oración, tanto ao falar de Xesús coma ao comentar a vida e práctica das primeiras comunidades cristiás. Este relato é necesario lelo e entendelo no contexto dunhas comunidades cristiás perseguidas, con fame e sede de xustiza, da xustiza de Deus entre a xente e da xustiza da xente entre si, que ve como pasan os días e os anos, e non dá chegado esa volta do Señor Xesús, que viría facer real dunha vez o Reinado de Deus. Por iso a igrexa, as comunidades cristiás que a formaban, quedaba moi ben retratada por esa viúva pobre e desamparada, que se sente ignorada por quen neste mundo nin respecta a Deus nin á xente. Neste contexto xorde a dúbida e faise necesaria a urxencia dunha pregaria insistente, confiada: Deus non se desentende de nós nin se desentende tampouco do amor feito xustiza entre a xente, porque iso é precisamente o seu.

05 outubro, 2016

9 de outubro: Domingo 28º do tempo ordinario (C)


Evanxeo: Lc 17, 11-19

Comentario:

O evanxelista Lucas é o único que nos conta este relato dos dez leprosos, dos que soamente un volve para darlle grazas a Xesús. O relato está moi traballado por Lucas, para axudarnos a ver dúas cousas; por unha parte que a xente máis débil e marxinada, coma os leprosos e leprosas naqueles tempos, é a que mellor pode demandar, recibir e agradecer o don de Deus; e por outra, que curiosamente unha persoa que non era considerada coma persoa relixiosa correcta –así se dicía dos samaritanos— é, sen embargo, a que mellor acolle o regalo de Deus, a que mellor o agradece; Deus non se ata a crenzas e relixións, a igrexas e teoloxías, peta no corazón de todas as persoas e calquera persoa, sexa do país ou credo que sexa, pode abrirlle a porta e gozar da súa presenza e da súa forza curadora, liberadora.

29 setembro, 2016

2 de outubro: Domingo 27º do tempo ordinario (C)


Evanxeo: Lc 17,5-10

Comentario:

Estamos en moitos casos, de moitas maneiras diversas, empezando un curso novo. Coma persoas cristiás, coma comunidades cristiás, estamos tamén ante un novo curso; diría máis, coa novidade do Papa Francisco, e co entusiasmo que está espertando no conxunto da Igrexa, estamos ante unha nova xeira eclesial. E, para acompañar este novo curso, esta nova xeira eclesial, o evanxelista Lucas ofrécenos dous recursos sinxelos pero fundamentais: a fe e a dispoñibilidade absoluta, o servizo a tempo completo, para desenvolver en nós, na sociedade, aquilo que nos foi dado polo Pai/Nai do ceo: o amor, a solidariedade, coma don e coma tarefa, para convertelo en motor e meta das nosas comunidades, do noso mundo todo.

20 setembro, 2016

25 de setembro: Domingo 26º do tempo ordinario (C)


Evanxeo: Lc 16, 19-31

Comentario:

O evanxeo de hoxe podémolo ver coma un complemento do evanxeo do domingo pasado. O evanxeo do domingo pasado ensinábanos a non pretender servir a Deus e ao diñeiro, e indicábanos que un bo uso do diñeiro era “facer amigos coas riquezas inxustas”. O evanxeo de hoxe ponnos un exemplo moi claro de como non se fan amigos coas riquezas, de como se poden empregar o diñeiro, as riquezas, para arredarnos da xente, sobre todo da xente necesitada, e polo tanto para arredarnos moi seriamente de Deus.

15 setembro, 2016

18 de setembro: Domingo 25º do tempo ordinario (C)


Evanxeo: Lc 16,1-13

Comentario:

A presenza e o uso do diñeiro nas nosas vidas é unha das cuestións fundamentais do desenvolvemento humano, persoal e social; moitas ansias nosas de cada día andan ao redor da forma de gañar e de administrar o diñeiro; a crise fonda que estamos vivindo ten moito que ver cos métodos do acceso ao diñeiro de ricos e pobres e co uso que dese diñeiro se fai a grandes ou a pequenas escalas. E por iso é tamén unha das cuestións nas que Xesús marcou unha postura forte e moi definida: non podedes servir a Deus e ao diñeiro, non podedes converter o diñeiro en Deus para servilo e poñervos aos seus pés coa vosa vida cada día. Xesús vía aí un grande perigo para o seu proxecto de vinculación fonda con Deus e coa xente no seu ideal de fraternidade limpa e real.

05 setembro, 2016

11 de setembro: Domingo 24º do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 15,1-32

Comentario:

O Evanxeo de hoxe é moi coñecido, témolo escoitado ou lido moitas veces, e por iso corremos o risco de achegarnos a el como a algo moi sabido que non nos vai dicir nada novo que nos poida emocionar, conmocionar para a vida. Alerta, pois! As circunstancias persoais e as circunstancias da nosa comunidade cristiá, da Igrexa e da sociedade sempre son diferentes, como para que poidamos pensar tamén nun efecto diferente da Palabra de Deus nas nosas vidas. Ademais sempre está aberto un camiño de afondamento naquelas experiencias ás que este evanxeo nos teña levado noutras ocasións.

31 agosto, 2016

4 de setembro: domingo 23º do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 14,25-33

Comentario:

Xesús observa a moita xente que o ía seguindo, posiblemente movida por intencións pouco consistentes. Moitas persoas ás que lles atraía o de Xesús, a súa persoa, a súa maneira de se situar na vida; moitas persoas atraídas pola súa valentía, pola súa liberdade, pola súa proximidade, polo seu afecto, pola súa compaixón desmesurada e arriscada, comprometida... Moitas persoas así, é certo, pero ás que Xesús nos lles vía moita disposición para entrar polos camiños da vida polos que el andaba. Seguramente que tamén nós nos podemos colocar dentro desa xente inconsistente. Como persoas e como comunidade cristiá, deixémonos cuestionar e conmover polas palabras que Xesús lles dirixiu.

4 de setembro: domingo 23º do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 14,25-33

Comentario:

Xesús observa a moita xente que o ía seguindo, posiblemente movida por intencións pouco consistentes. Moitas persoas ás que lles atraía o de Xesús, a súa persoa, a súa maneira de se situar na vida; moitas persoas atraídas pola súa valentía, pola súa liberdade, pola súa proximidade, polo seu afecto, pola súa compaixón desmesurada e arriscada, comprometida... Moitas persoas así, é certo, pero ás que Xesús nos lles vía moita disposición para entrar polos camiños da vida polos que el andaba. Seguramente que tamén nós nos podemos colocar dentro desa xente inconsistente. Como persoas e como comunidade cristiá, deixémonos cuestionar e conmover polas palabras que Xesús lles dirixiu.

24 agosto, 2016

28 de agosto: Domingo 22º do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 14,1.7-14

Comentario:

Como temos visto noutras moitas ocasións, unha vez máis Xesús aproveita unha circunstancia normal da vida, nun espazo normal como era un xantar, para deixarse vivir e falar en conformidade con aqueles convencementos básicos, fortes, que estruturaban a súa vida toda. Este era o estilo evanxelizador de Xesús, que nos pode vir moi ben en tempos nos que, como persoas e como comunidade cristiá, estamos querendo fortalecer a nosa maneira de vivir e de compartir a Boa Nova de Xesús coa nosa xente veciña.

19 agosto, 2016

21 de agosto: Domingo 21 do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 13, 22-30

Comentario:

Unha persoa faille unha pregunta a Xesús que soa a simple curiosidade. Xesús, ao contestar, sitúase nun plano vital, comprometido; non valen os xogos retóricos, as curiosidades inútiles –parece dicirlle--, o que importa é a vida que pasa diante de nós, os homes e mulleres que son os nosos irmáns e irmás, e o noso compromiso con eles, con elas. Por iso a pregunta hoxe poderiamos formulala, dunha maneira máis viva e comprometida, así: de que maneira poderemos ser persoas cristiás, comunidades cristiás, que se vinculen a fondo coa sociedade de hoxe, para poñer vida nela, de xeito que esa vida nos cure, nos libere, nos dea o gusto de vivir, nos devolva a alegría e o alento, nos faga de verdade irmáns, irmás? De que maneira ser hoxe bo fillo, boa filla de Deus, unha comunidade de fillos e fillas de Deus entre a xente?

14 agosto, 2016

Pregaria Alexandre Bóveda


NO ANIVERSARIO DO TEU FUSILAMENTO

(A Alexandre Bóveda, político e cristián manifesto, fusilado na Caeira, Pontevedra, o 17 de agosto do 1936)


Foi fusilado Alexandre
nun 17 traidor.

Alí onde balas selaron
drama amargo de exclusión.

Querían facer calar
o entusiasmo da paixón.

Terra e xente, pobo, Deus
Galicia no corazón.

E o corazón cara ao mundo,
ronsel de liberación.

Novo calvario, novo Cristo,
en bágoas de redención.

Onde a inocencia padece,
padece e salva o Señor.

Lumieira para ver
as cousas desde outra cor.

Monumento a Alexandre Bóveda na Caeira


Monumento a Alexandre Bóveda na Caeira
Víctima que amosa víctimas,
que inzan ao noso redor.

A historia co rito acedo
de quen abusa e trae dor.

Que mata e converte o sangue
en grans de sementador.

Na Caeira de Alexandre
alentos dun soñador.


11 agosto, 2016

15 de agosto: Festividade da Asunción da Virxe María


Evanxeo: Lc 1, 39-56

Comentario:

No século V xa se conmemoraba na Igrexa oriental a Dormitio (“dormición”, de durmir) da Virxe María. Parecíalles innobre para María que pasase pola morte pola que pasamos todos os mortais, e consideraban que o dela non fora unha morte senón un simple quedar durmida; como se di no medio rural en casos de morte moi tranquila, “quedouse coma un paxariño”. A Virxe quedárase tamén coma un paxariño. No século VII esa conmemoración pasa á Igrexa de Roma, a occidental, e ao pouco xa aparece co nome de “Asunción”: a Virxe fora asumida, collida, elevada á morada de Deus, o ceo. A cousa foi quedando así, ata que no ano 1950 o Papa Pío XII proclama o dogma da Asunción da Virxe María en corpo e alma ata o ceo. Un dogma moi marcado por unha visión bastante mítica de Deus e das realidades da fe. Actualmente, cunha comprensión máis atinada da resurrección de Xesús e da nosa, podemos falar de que María, despois de morrer a este mundo, pasou a participar con Xesús e con todos os resucitados/as, da paz, da bendición eterna de Deus, nunha medida total e completa, como lle corresponde a unha muller sinxela, unha pobre de Deus, que se fiou del completamente, que xerou e criou como mai amante o seu fillo Xesús de Nazaré, fillo de Deus, e que entre luces e sombras, entre gozos e dores, se incorporou ao camiño cristián aberto polo seu propio fillo.

08 agosto, 2016

14 de agosto: Domingo 20º do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 12, 49-53

Comentario:

Por esta vez Xesús vén poñer un punto de incomodidade no medio da nosa posible tranquilidade do verán, das vacacións. Aínda que, contando con que haxa moita xente doída pola situación política, social que estamos vivindo, haberá moitos que acollan estas palabras de Xesús como o que son en verdade: unha auténtica bendición, unha chamada a darlle cara á vida de forma valente e apaixonada, coas consecuencias que iso nos poida traer a nivel persoal, familiar, social.

03 agosto, 2016

7 de agosto: Domingo 19º do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 12, 32-48

Comentario:

Camiñando cara a Xerusalén, Lucas séguenos ofrecendo palabras e feitos que nos axudan a medrar como persoas e como comunidade cristiá. Estamos preocupados por acertar nos camiños que nos leven a unha experiencia cristiá sólida, a unha axeitada construción da comunidade e a un bo servizo ao noso pobo, á nosa sociedade. O Evanxeo de hoxe ábrenos camiños ben interesantes. Acollámolo con boa disposición, coma bos seguidores/as de Xesús.

28 xullo, 2016

31 de xullo: Domingo 18º do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 12, 13-21

Comentario:

Unha pregunta sobre cousas de herdades, que a Xesús lle parece impertinente, dálle pé para entrar nun tema que para el si que era realmente importante: o tema dos cartos, da riqueza, da acumulación de bens. Parécelle importante, porque ao redor diso xira o sentido da vida, o uso dos cartos, a xestión da economía, a solidariedade ou o egoísmo, a vida das familias, a construción da sociedade, as formas dunha relixiosidade auténtica; en definitiva, a felicidade das persoas, que é o que Deus, Xesús, quere para todos, todas e cada unha de nós. O tema dos cartos segue a ser un tema ben actual --en realidade a crise actual ten como base a cobiza dos cartos da que Xesús alertaba--; por iso tamén o é a ensinanza de Xesús. Iranos mellor se nos deixamos afectar, converter polas palabras, pola proposta de Xesús.

24 xullo, 2016

25 de xullo: Festa de Santiago Apóstolo, Patrón de Galicia


Evanxeo: Mt 20, 20-28


Comentario:

Hoxe é a festa de Santiago Apóstolo, patrón de Galicia, patrón de España. Hoxe é o Día de Galicia, e para moitos galegos e galegas é tamén o Día da Patria Galega. Para o Evanxeo, para a Boa Nova de Xesús, para Xesús mesmo polo tanto, Galicia non é algo indiferente, nin o é todo o que somos e vivimos os galegos e galegas que vivimos nesta Terra; como tampouco non é indiferente ningunha outra parte de España e do mundo. No Evanxeo Xesús ofrécenos a todos un plan de construción coma persoas e unha maneira de vivir as nosas relacións coas persoas coas que convivimos na familia, no barrio, no pobo, no País, no mundo. O proxecto de Xesús ten transcendencia social, política. E sería normal e bo que as persoas cristiás, galegas ou de calquera outra parte do mundo, nos preocupásemos por trasladar á vida social e política, aquilo que imos aprendendo de Xesús para as nosas vidas. Que podemos aportar como cristiáns, cristiás, a esta tarefa común que é Galicia nos días de hoxe? Que podemos aportar a esa Galicia que o poeta Díaz Castro evocaba fermosamente con estas palabras:
“¡Galiza en min, meu Deus, pan que me deron,
leite e centeo e soño e lus da aurora!
Longa rúa da mar, fogar da terra,
e esta crus que nos mide de alto a baixo.

19 xullo, 2016

24 de xullo: Domingo 17º do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 11,1-13

Comentario:

O evanxelista Lucas é o que máis veces fala da experiencia de oración de Xesús. De día ou de noite, no monte ou na chaira, Xesús gustaba de orar. Tanto que un dos seus discípulos lle pide que lles ensinase a orar, pois tal era o que facía o mestre Xoán Bautista e tal era tamén o que facían os líderes espirituais daquel tempo. Aprender a orar é tanto coma aprender a ter experiencia de Deus na propia vida, trato con Deus, relación viva con Deus, sentimento limpo e fondo da súa presenza acompañando a nosa vida, a nosa tarefa diaria. Podemos ter moitas prácticas relixiosas e non ter experiencia limpa de Deus na nosa vida; é algo bastante frecuente. Xesús foi un home fondamente vinculado a Deus, foi un místico apegado á vida, apegado á xente, manifestouse sempre coma persoa cunha cálida experiencia de Deus, na que atopou o motor da súa vida libre, creativa, revolucionaria, santa. Temos un mestre de garantía. Quen mellor ca el nos poderá aprender a tratar e amigar con Deus?

13 xullo, 2016

Falando ben do que esta fixo


FALANDO BEN DO QUE ESTA FIXO (Mc 14,9)

Celebración para cumprir o desexo de Xesús de honrar a muller que o unxira a el con perfumes e bágoas

Para a celebración non partiremos unicamente dun dos textos dos evanxeos que narran o suceso da unción de Xesús por parte dunha muller, senón o texto dos catro evanxeos que narran esta escena, que puido seu unha soa e mesma escena, reinterpretada por cada evanxelista segundo a súa especial sensibilidade, ou puido ter varias e diferentes realizacións históricas. Os catro textos son os seguinte: Mt 26,6-12; Mc 14,3-9; Xo 12,1-8; Lc 7,36-49.

Se hai posibilidades, pódese avisar ao grupo, á comunidade que tal día ou en tal hora imos facer esta celebración de honra desa muller ou mulleres; invítase á xente a que traia algo co que contribuír a esa celebración: algunha cousa material, algunhas flores, algúns froitos, algún poema, algún desexo... Avísase de que nun lugar da celebración haberá unha cesta, uns floreiros, un espazo onde ir deixando o que a xente traia.

Oración da mañá en Sobrado


Sobrado, 11 xuño 2016


ORACIÓN DA MAÑÁ


1.- Momento de silencio interior integrador.

Canto:

QUE BEN SEI EU DA FONTE / QUE MANA E CORRE, / ANQUE É DE NOITE.
  1. Esta viva fonte estouna vendo / na túa voz calada, no silencio / Anque é de noite.
  2. Que fonte máis preciosa nos amosas / alí na xente pobre onde ti moras / Anque é de noite.