30 de novembro: Domingo 1 de Advento, ciclo B

Evanxeo: Mc 13, 33-37

Comentario:

Tempo de Advento, tempo do baleiro e parcialidade do ser humano, da historia, abertos á totalidade e plenitude de Deus. Tempo da verdade radical do ser humano, en camiño, en busca. Outra persoa, outra historia concreta, diaria, é posible no nome de Deus.

Aínda que a liturxia é abundante pedindo que Deus veña, o Evanxeo asegúranos esa chegada e pon o seu acento na urxencia de sermos xente esperta, xente atenta ao Deus que chega. Onde, cando, como menos se espera, chega.

Chamando á porta (Blog Remigio Sol)

Estar en vela, espertos/as, estar alerta, non estar durmidas, son verbos repetidos neste Evanxeo, que inciden todos na mesma actitude: disposición a atender á primeira o paso de Deus pola nosa vida.

Estar en vela, activos/os, xestionando convenientemente a responsabilidade daquela parte da casa que o Señor nos puxo nas mans. A casa é a comunidade cristiá, a Igrexa. A casa é o pobo, o país onde vivimos. A casa é o mundo.

Estar en vela ante o que está acontecendo en Galicia, en España, no mundo, nestes tempos convulsos, sobre todo no que lle afecta ás persoas máis débiles e marxinais.

Non unha chamada á espera de quen teme que lle sobreveña algo malo. Si unha chamada á espera de quen ama, á espera do amado que chega coas súas gratificacións.

Cristián, cristiá: a persoa que está en vela descubrindo, gozando, anunciando a chegada e presenza de Deus no medio de nós.

Preces:

QUE A NOSA VIDA, DEUS

SE ENCHA DA TÚA PRESENZA.

• Que saibamos descubrirte presente e acollerte na nosa vida diaria, familiar, veciñal. Oremos.
• Que che abramos as portas cando petas vestido de inmigrante ou de xente que está no paro e clama por unha sociedade xusta, democrática, fraterna de verdade. Oremos.
• Que acollamos a túa presenza leda cando o encontro, a festa, a ilusión, a risa conmove as nosas vidas. Oremos.
• Que non te evitemos cando te achegas a nós con críticas nas mans, advertíndonos da nosa pereza e falta de implicación na construción xusta da nosa sociedade. Oremos.
• Que te busquemos con sinxeleza e honestidade, ata atopar en ti a razón fonda da nosa paz, da nosa vida, da nosa morte. Oremos.

Pregaria:

Canto nos fas falla, Señor,

para encher de soños as nosas vidas chatas!

Canto nos fas falla para espertarmos,

para abrir os ollos e o corazón!

Canto nos fas falla, Señor!

Canto nos fas falla, Señor,

para ensinarnos a amar o mundo

e a construílo ao teu xeito e semellanza:

amplo e cordial,

xusto para todos e todas,

privilexiado para as persoas débiles!

Canto nos fai falla, Señor,

o teu sol, a túa luz, a túa ledicia,

alumeando tebras e tristuras,

espertando ánimos, abrindo liberdades,

dando lucidez na hora densa dos compromisos!

Canto nos fai falla, Señor,

o teu alento para a tarefa de cada día,

e atopar nel un oco para o noso cansazo!

Canto nos fai falla, Señor,

a túa calor neste inverno,

a túa aperta de nai,

o teu fogar, a túa mesa, o teu pan.

Canto nos fas falta ti, Señor,

e contigo os irmáns,

todos os irmáns,

todas as irmás!

Signo:

• A imaxe de alguén petando a unha porta.
• Ou alguén en actitude de vixiar, de estar atento, á escoita.
• Ou unha imaxe dunha cidade, dunha rúa con xente, da natureza, co texto: ESTÁS AQUÍ, PETANDO Á MIÑA PORTA