20 de abril: Domingo de Pascua (A)

Evanxeo: Xn 20,1-9

Comentario:

Seguro que a maioría de nós temos a cabeza e o corazón cheos de moitas palabras, de moitas mensaxes, de moitas chamadas, de moitas urxencias. O día de hoxe, a Pascua do Señor, préstase para que con tranquilidade, con serenidade, con alegría, nos paremos a acoller con afecto e agradecemento o remate de tanta cousa densa, fonda e fermosa, que nestes días fomos vivindo na medida en que acompañamos ao Señor no seu camiño de Paixón que rematou en gloria, na medida en que acompañamos tamén, no Señor Xesús e co Señor Xesús, a cantas persoas que nestes nosos tempos están, estamos, envoltas en procesos de debilidade, de escuridade, de menosprezo, á espera de atopar camiños de recoñecemento, de dignidade, de vida, de gloria. Un día, logo, de tranquilidade, de alegría, para repasar o acontecido con María Magdalena, con Pedro e Xoán, cos membros da nosa comunidade cristiá. Un día para entrar no gozo de Xesús e no gozo das persoas que van vendo luz nas súas vidas. Un día para tomar en conta a convida de Xesús a vernos de novo na nosa especial Galilea, é dicir, na vida máis ou menos vulgar de cada día, que a partir de hoxe pode ser unha vida iluminada, fortalecida pola presenza máis sentida de Xesús resucitado cabo de nós.

Cando falamos de Resurrección, da de Xesús e da nosa, váisenos a cabeza con frecuencia á resurrección que, se Deus quere --e sempre quere--, poñerá fin á nosa existencia neste mundo. Tárdanos, é certo, o día da reconciliación total, o día da irmandade vivida sen pegas ni golpes baixos, o día da dignificación total de todo ser humano, home ou muller, que teña pisado este mundo, o día onde os choros, a dor, as trampas, as ruindades, as mentiras, as corrupcións, os abusos, as vergonzas, as ansias, as angustias, os autodesprezos teñan desaparecido para sempre. O día no que vivamos con simplicidade e alegría o que somos, o que estamos chamados/as a ser en Deus: unha roda inmensa de irmandade, unha comunidade de ben e de paz sen fin.

E, mentres, que? Iso que soñamos témolo que esperar simplemente coma un regalo de Deus, ou poderemos ir abrindo camiños, ir deixando que ese soño de vida nos configure por dentro e por fóra, e configure tamén os nosos espazos todos de convivencia: na familia, no traballo, nas diversións, nas relacións sociais, políticas, sindicais, na esixencia dos nosos dereitos e no exercicio dos nosos deberes? Todo é regalado, é certo, pero, ao mesmo tempo, todo vai sendo froito dos pasos, dos esforzos, da firmeza coa que collamos cada día a vida que se vai pousando nas nosas vidas. A Pascua para todos e todas nós, como tamén o foi para Xesús, é un don que se conquista.

Penso que foron as comunidades cristiás de América Latina as que, levadas nos seus soños polo Espírito mesmo de Xesús, por primeira vez empezaron a falar diso de que "Outro mundo é posible". Despois todos, todas fomos copiando, non sei se coa mesma intensidade, convencemento e compromiso. E hoxe, fartos/as de que as cousas vaian tan mal sobre todo para as persoas, familias e pobos máis débiles, por todos os lados oímos dicir e tamén dicimos: "Outra sanidade é posible", "Outra economía é posible", "Outras formas políticas son posibles", "Outro mundo rural é posible", "Outra Igrexa é posible". A resurrección de Xesús é o aval de que outra vida é posible, non só cando morramos e Deus nos recolla nas súa mans de Nai agarimosa, senón agora mesmo, cando nos temos que enfrontar coa pesadume das cousas, e as nosas vidas se amargan a forza de tanta insensatez, propia e allea, e desexamos que as cousas poidan cambiar para mellor. Coa Pascua fresca nas mans, nos nosos corazóns resoa con especial densidade esa chamada a renovar, a facer novas todas as cousas, empezando polo propio corazón, pola propia vida. Temos un guieiro, Xesús de Nazaré; temos unha forza persistente, o seu propio Espírito que el nos regala sen medida; e temos a urxencia por facelo, porque hai moito corazón desfeito e moita bágoa perdida polo mundo adiante.

Hai pouco lin este poemiña de Díaz Castro, o poeta galego ao que este ano está dedicado o día das Letras Galegas. Di así:

¡Cruel, cruel, cruel

realidade! ¡Ai laio

sobre o escombro dun soño

que non se erguerá máis!

Pra aló do mundo, un sol

sen noite nin historia

busca a ruína esquencida

e énchea toda de gloria.

Pareceume un perfecto pregón pascual. Polos momentos, máis ou menos longos, nos que para nós ou para quen sexa a vida é un "escombro dun soño que non se erguerá máis" ou unha "ruína esquencida", a promesa, a convicción de que "un sol sen noite nin historia" pode enchelo todo de vida, de esperanza, de gloria. E, como xa dixemos, todo sen esperar ao outro mundo, onde as cousas descansan sen problemas nas mans de Deus. Neste mundo, onde as cousas andan como andan nas nosas mans fráxiles e pecadoras.

Preces:

BENDITO SEXAS TI, XESÚS RESUCITADO

• Bendito sexas na luz do sol, no vigor da natureza en primavera, nas augas limpas que alimentan a vida, no canto dos paxaros buscando e facendo vida, nos froitos que empezan a agromar nas nosas terras. Proclamamos.

• Bendito sexas nos ánimos da xente que busca o pan de cada día honradamente, que se une en amores e solidariedades, que fai casa e familia, que mira polo ben e o progreso da parroquia con xenerosidade. Proclamamos.

• Bendito sexas na xente ousada que, algo coma ti, Xesús, se lanza á aventura de deixalo todo e crear vínculos novos para unha familia nova, onde as persoas máis débiles, fráxiles, marxinadas, ocupen sempre os primeiros postos reciban as primeiras atencións. Proclamamos.

• Bendito sexas nos políticos e sindicalistas honrados, que se negan a poñer a sociedade nas mans de banqueiros e financeiros, e soñan cada día cunha humanidade nova, onde homes e mulleres en irmandade estean no centro de todos os soños e de todas as tarefas. Proclamamos.

• Bendito sexas nos nenos e nenas que este ano estrearon vida e esperan vivila con paz e alegría, ben integrados/as, aprendendo a gozar e a coidar a vida todo canto poidan. Proclamamos.

Pregaria:

Non sei que dicirche, Señor,

non sei que dicirche,

máis que agradecer, agradecer e agradecer,

e expoñer a miña vida toda

aos aires novos da túa vida nova,

da túa Pascua,

que queres facer miña.

Non sei que dicirche, Señor,

sáeme cantar, rir, festexar, bailar,

sáeme darche a man

e ofrecerme a andar contigo

polos camiños novos

que acabas de debuxar

na miña vida renovada.

Non sei que dicirche, Señor,

máis que saír aos camiños,

ir ás casas dos meus veciños e veciñas

e abrazalas e bicalas

da miña parte, da túa parte,

e convidalos/as á festa da irmandade,

á tarefa da irmandade.

Non sei que dicirche, Señor,

non sei que dicirche,

pídeme o corpo poñerme á espreita

nos sepulcros da vida,

chorar ausencias e baleiros,

arrimar o lombo ata o sangue

e gozar vendo como os soños se erguen,

e como as ruínas se reparan.

Non sei que dicirche, Señor,

máis que facerme, algo coma ti,

persoa de alentos e esperanzas,

acendedora de lumes,

recuncho de apertas,

provocadora de amenceres.

Pero, quen son eu para tales cousas!

Non sei que dicirche, Señor,

non sei que dicirche,

máis que celebrar contigo a túa Pascua,

a miña Pascua, a nosa Pascua,

a Pascua do pobo.

Signo:

• Signos da natureza en primavera: augas, flores, xermolos, primeiros froitos.
• Rostros dun grupo unido, en festa.
• Unha icona de Cristo resucitado.
• Imaxe de persoas vitimas, agardando vida e resurrección.